Anodowanie tytanu, jako technologia o unikalnych właściwościach i szerokim zastosowaniu w dziedzinie obróbki powierzchni materiałów, zyskało w ostatnich latach coraz większą uwagę. Tytan i stopy tytanu są szeroko stosowane w przemyśle lotniczym, biomedycynie, produkcji samochodów, elektronice i wielu innych dziedzinach ze względu na ich doskonałą wytrzymałość właściwą, odporność na korozję, biokompatybilność i inne cechy. Anodowanie jest ważnym sposobem na dalszą poprawę wydajności materiałów tytanowych. Poprzez tworzenie kontrolowanej warstwy tlenku na powierzchni tytanu, może nie tylko znacznie poprawić jego właściwości fizyczne, takie jak odporność na korozję, odporność na zużycie, twardość itp., ale także nadać mu pewne specjalne funkcje, takie jak aktywność biologiczna i właściwości fotokatalityczne.
Utlenianie anodowe to proces elektrochemiczny, w którym metal lub stop umieszcza się w określonym elektrolicie, a następnie przykłada się zewnętrzne pole elektryczne DC, aby metal przeszedł reakcję utleniania jako anoda, tworząc w ten sposób warstwę tlenku na swojej powierzchni. W przypadku tytanu w utlenianiu anodowym atomy tytanu tracą elektrony pod wpływem pola elektrycznego i są utleniane do jonów tytanu (Tiⁿ⁺) i wchodzą do elektrolitu. Następnie jony tytanu łączą się z anionami (takimi jak OH⁻ itp.) w elektrolicie, aby stopniowo tworzyć warstwę tlenku tytanu (TiO₂) na powierzchni tytanu.
Reakcja anodowa: Ti – ne⁻→Tiⁿ⁺. W miarę trwania reakcji, generowane jony tytanu (Tiⁿ⁺) nadal dyfundują do elektrolitu, podczas gdy aniony (takie jak OH⁻) w elektrolicie migrują do powierzchni anody.
Reakcja katodowa: 2H⁺ + 2e⁻→H₂↑. Wodór jest stale generowany na katodzie, podczas gdy kationy (takie jak jony metali itp.) w roztworze migrują do katody.
Jony tytanu (Tiⁿ⁺), które migrują do powierzchni anody, łączą się z anionami (takimi jak OH⁻) w elektrolicie, tworząc tlenek tytanu (TiO₂) i stopniowo tworzą warstwę tlenku na powierzchni tytanu.
Tytan anodowany kwasem siarkowym
Użycie kwasu siarkowego jako głównego elektrolitu jest najczęstszą metodą anodowania. W roztworze kwasu siarkowego o stężeniu 15% – 30%, warstwa tlenku jest formowana na powierzchni tytanu poprzez kontrolowanie parametrów, takich jak napięcie, temperatura i czas. Jest ona tania, tworzy jednolitą i gęstą warstwę tlenku o umiarkowanej grubości i jest szeroko stosowana w przemyśle lotniczym, elektronicznym itp.
Anodowanie tytanu kwasem szczawiowym
Używając elektrolitu kwasu szczawiowego, na powierzchni tytanu może powstać grubsza i twardsza warstwa tlenku. Warstwa tlenku ma specjalną strukturę i dobrą odporność na zużycie i korozję. Jest często stosowana w częściach mechanicznych o wysokich wymaganiach dotyczących twardości i odporności na zużycie, takich jak części tytanowe w silnikach samochodowych. Po anodowaniu kwasem szczawiowym może wytrzymać trudniejsze warunki pracy.
Anodowanie tytanu kwasem fosforowym
Dzięki zastosowaniu elektrolitu kwasu fosforowego, wytworzona warstwa tlenku ma dobre właściwości adsorpcyjne, co sprzyja późniejszemu barwieniu, malowaniu itp. Jest ona szeroko stosowana w produktach tytanowych wymagających dekoracji powierzchni lub dalszego powlekania, takich jak materiały tytanowe stosowane do dekoracji architektonicznej, które można barwić po anodowaniu kwasem fosforowym w celu uzyskania bogatych kolorów.
Tytan anodowany kwasem chromowym
Używanie kwasu chromowego jako elektrolitu. Jest on często stosowany w częściach lotniczych o wysokich wymaganiach dotyczących wytrzymałości zmęczeniowej, takich jak elementy konstrukcyjne ze stopu tytanu skrzydeł samolotów, w celu poprawy odporności na korozję przy jednoczesnym zapewnieniu trwałości zmęczeniowej. Jednak kwas chromowy jest toksyczny, a ścieki muszą być ściśle oczyszczane podczas stosowania.
